Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ - ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ

 

 Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ - ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ

 

«Και ήρθε η μέρα - που με χαρά περίμενα, να επισκεφτώ την Εθνική Πινακοθήκη – το Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου. Τον Ναό της Ζωγραφικής Τέχνης, αντάξιο της ιστορίας, της πόλης των Αθηνών. Με έργα σχεδόν αποκλειστικά, Ελλήνων ζωγράφων. Που εκτείνονται από την απελευθέρωση της Ελλάδας έως και σήμερα. Και που εκτίθενται στον σύγχρονο και μεγάλο αυτό χώρο, με την λογική της συνέχειας».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

 

 

Από την «Σχολή του Μονάχου» με τους σπουδαίους: Νικόλαο Γύζη και Θεόδωρο Βρυζάκη. Έως την υπέροχη ζωγραφική του Κωνσταντίνου Παρθένη (γνωστή ως δείγμα μεταϊμπρεσιονισμού). Και από την δημοφιλή «λαϊκή, ελληνική, ζωγραφική» του αθάνατου Γιάννη Τσαρούχη έως τα μεγαλειώδη έργα των: Γιάννη Μόραλη, του «πατέρα των Επιτύμβιων συνθέσεων» και Χατζηκυριάκου Γκίκα, εικαστικού με πανευρωπαϊκό μέγεθος.

 

Χωρίς να παραβλέψω του σύγχρονους: Ρόρρη, Πανιάρα, Κεσσανλή, Ψυχοπαίδη, Χριστοφόρου, Γαΐτη, Mυταρά, Φασιανό κ.α. που με την τέχνη τους αφηγούνται σε εμάς ιστορίες παλαιές και νέες. Που με τα έργα τους περνάνε μηνύματα αιώνια. Που αν προσηλωθείς και αφουγκραστείς τα τελάρα και τους πίνακες, αν δεις πίσω και μέσα από κορνίζες και τζάμια, θα δεις αιώνες πίσω, τις ουσιαστικές και βασικές αγωνίες του ανθρώπου.

 

Όλα αυτά σε έναν χώρο λιτό και μεγαλόπρεπο, όπως η σύγχρονη Εθνική Πινακοθήκη.

Εξωτερικά, επιβλητικό και φουτουριστικό, από γυαλί και σίδερο, που τηρεί το μέτρο και τις αναλογίες, της πόλης (κάτι που δεν γίνεται με το παρακείμενο HILTON). Ενώ εσωτερικά, φωτεινό και ευχάριστο λόγω των υλικών που έχουν επιλεγεί, όπως το λευκό Πεντελικό μάρμαρο και ο ανοιχτόχρωμος δρυς. Που αντανακλούν το εισερχόμενο από τα τζάμια, θεϊκό Αττικό φως.

 

Στο νέο κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης, παρουσιάζονται 1.000 μοναδικά έργα της μόνιμης συλλογής της – ορισμένα για πρώτη φορά. Αλλά και η περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την Ιστορικήν Πινακοθήκην της». Σε αυτό το θησαυροφυλάκιο της ελληνικής τέχνης του 19ου και του 20ου αιώνα, ξεκινά ο δίαυλος του πολιτιστικού διαλόγου που είναι πολύτιμη παρακαταθήκη, της ιστορικής συνέχειας του έθνους μας.