ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

 

ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

 

 

«Στην Κάντζα Αττικής, ως περαστικός από την γη της Μεσογαίας, βρέθηκα σήμερα. Και την ευκαιρία δεν έχασα, να δώ το σπουδαίο μνημείο της περιοχής, τον επιτύμβιο λέοντα από την «επί Παλληνίδι μάχη». Το λιοντάρι του Υμηττού, όπως κατά την τουρκοκρατία ονομαζόταν το μνημείο. Που στεκόταν αγέρωχο σμιλευμένο από Πεντελικό μάρμαρο 2.500 χιλιάδες χρόνια, πάνω από τον τάφο των γενναίων Αθηναίων πολεμιστών που αντιστάθηκαν στον Τύραννο Πεισίστρατο».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Το πέτρινο θηρίο είναι σήμερα φυλακισμένο σε σιδερόφραχτο κλουβί και μαζί με τον Λέοντα των Θερμοπυλών, τον Λέοντα της Αμφίπολης και τον Λέοντα της Χαιρώνειας διηγείται κι αυτός αλλόκοτες ιστορίες από την αρχαιότητα. Ήταν το 546-5 π.Χ. όταν οι αντίπαλοι του Πεισίστρατου διάλεξαν την κομβική Παλλήνη να αναμετρηθούν με τον Τύραννο, που ερχόταν από τον Μαραθώνα. Η μάχη αναφέρεται από τον Ηρόδοτο, τον Αριστοτέλη, τον Ευρυπίδη και τον Αριστοφάνη.

 

Τα ένδοξα χρόνια όμως πέρασαν και η σκόνη εξαφάνισε την λαμπρή ιστορία. Οθωμανοί πασάδες διαδέχθηκαν τους αρχαίους Έλληνες, δημότες της περιοχής. Και η Παλλήνη ξέπεσε σε ονομασία ως Χαρβάτι. Οι ημιμαθείς και θρησκόληπτοι κάτοικοι ερμήνευσαν το μαρμάρινο λιοντάρι ως θεριό που τελικά υπέταξε χριστιανός Άγιος και κοντά στο μνημείο ανήγειραν από νωρίς, χριστιανικό μεταβυζαντινό ναΐδριο. Του Αϊ Νικόλα με νεκροταφείο, όπως συνήθιζαν τότε.

 

Σήμερα, δίπλα στο εργοστάσιο ΚΑΜΠΑ που όλοι μας γνωρίζουμε ως θαυμάσιο υπαίθριο σκηνικό (χωριό Πλατανιά), αφού εκεί γυρίστηκε η θρυλική ταινία: «Υπάρχει και φιλότιμο». Και μέσα σε ένα τεράστιο τσιφλίκι που περιλαμβάνει όλη την Παλλήνη, στην Κάντζα (μεταξύ Χαρβάτι και Λιόπεσι), βρίσκεται το μέρος, που συνυπάρχει η Ελληνική Αρχαιότητα με την Μεσαιωνική μας Ιστορία. Το Λιοντάρι της Κάντζας, δίπλα στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

 

Εδώ ήταν που στάθηκε τον 19ο αιώνα, ο μεγάλος Δανός παραμυθάς: Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, όταν εξερευνούσε την ανατολική πλευρά του Υμηττού. Στο ημερολόγιό του γράφει: «Ιππεύαμε περίπου δυόμισι ώρες και το χάρηκα πολύ, γιατί σήμερα αισθανόμουν πιο ελεύθερος. Κάτω από τα πόδια μας, μοσχοβολούσε το θυμάρι. Είδαμε τη θάλασσα με την Τήνο και μπροστά μας την Εύβοια. Κοντά σε μια ερειπωμένη εκκλησία, δίπλα σε μια μεγάλη ελιά, ένα λιοντάρι από μάρμαρο, το συνηθισμένο αρχαίο μνημείο σε τάφους».

 

Έφυγα κάπως γρήγορα μιας και ο καιρός γινόταν ολοένα πιο κρύος και με απειλή βροχής. Το ακρωτηριασμένο από τους φοβερούς αιώνες, λιοντάρι μας παρακολουθούσε πίσω από τις πικροδάφνες, όπως ξεμακραίναμε. Πάνω στα ξερά πλατάνια ετούτης της χαμένης άνοιξης, μια μικρή καμπάνα σήμανε τον αποχωρισμό. Ίσως ο αέρας, ίσως η ενέργεια στον χώρο, όλα πάντως έσκουζαν πως ο τόπος φυλάει πολλά και καλά κρυμμένα μυστικά.