Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ
«Στον τελευταίο λόφο της τριλογίας: Υμηττός – Αρδηττός – Λυκαβηττός, με έφερε η βόλτα σήμερα. Για την ακρίβεια όχι μόνο βόλτα, αλλά και ένα παλαιό τάμα που εκπληρώνω σχεδόν κάθε χρόνο, την Μεγάλη Τρίτη, στο εκκλησάκι του Άι Γιώργη. Του «Αη Γιώργη του Λυκαβηττού».
Εδώ που με απόλυτη μυσταγωγία και πάντα ελάχιστο κόσμο (μέσα στην εκκλησία), τελείται η πιο κατανυκτική λειτουργία της Μεγάλης Τρίτης. Από τον εντεταλμένο ιερέα, δύο ιεροψάλτες και μια ρακένδυτη γηραιά νεωκόρο. Όλοι τους «φύλακες του Λυκαβηττού» και του εδώ Ιερού τόπου».
Θεόδωρος Γκούμας.
Χαρούμενος λοιπόν, που και εφέτος μπόρεσα με συνέπεια να ανέβω τον λόφο, που έγινε όταν έπεσε από τα χέρια της Θεάς Αθηνάς αυτός ο βράχος, βρέθηκα στο ιδιαίτερο τοπόσημο της Αθήνας, τον Λυκαβηττό. Το πιο ψηλό σημείο της πόλης, με υψόμετρο 277 μέτρα.
Αρχικά θαύμασα για μια ακόμη φορά την θέα, που με καθαρό ορίζοντα – όχι σήμερα, κάνει ορατή ακόμη και την Αίγινα. Εντόπισα τον λεγόμενο «Μικρό Λυκαβηττό» Τμήμα του λόφου που αποκόπηκε από τον υπόλοιπο βράχο γιατί οικοδομήθηκε πέριξ (Μεταξύ των οδών: Αναγνωστοπούλου – Δημάκη – Χερσώνος και Λυκαβηττού).
Στην συνέχεια ξεκουράστηκα στα αδειανά από τουρίστες, πέτρινα τοιχία, που μετρούν έναν αιώνα και υποστυλώνουν το οικοδομικό σύνολο. Έργα των πολιτικών και του στέμματος, της τότε εποχής, για να εξωραϊστούν τα λατομεία, που ήταν τότε ο Λυκαβηττός. Με ένα μεσαιωνικό ξωκλήσι στην κορυφή του και σπηλιές για ασκητές.
Κοίταξα προς τα «Κατσικάδικα», την περιοχή του Κολωνακίου, που μένει ο Πρωθυπουργός. Αναπόλησα την εποχή που το εστιατόριο ήταν μια από τις καλύτερες κουζίνες της Αθήνας. Ρωτήσαμε εάν το τελεφερίκ, που ξεκινά από την οδό Πλουτάρχου, λειτουργεί. Ένα τρενάκι, με δύο βαγόνια, έργο του 1965 που κινείται μέσα σε μια σήραγγα 210 μέτρων.
Και εξερεύνησα τον γύρω χώρο, όπου τα κρυμμένα ελληνικά και γερμανικά σωζόμενα πολυβολεία, υπαινίσσονται το μυστικό του μικρού αυτού βουνού. Το Καταφύγιο με το Αρχηγείο της Αντιαεροπορικής άμυνας του 1940 Το γνωστό σε όλους «στρατιωτικό μυστικό». Αλλά και το πυροβολείο, όπου το θρυλικό κανόνι σήμαινε τα στεφανώματα και τα γεννητούρια των βασιλέων.
Δεν παρέμεινα στον Αϊ Γιώργη, για τον Όρθρο της Μεγάλης Τετάρτης και προτίμησα να επισκεφτώ στην νότια πλευρά του λόφου, το Εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων. Γνωστό για τις διαδικτυακές του λειτουργίες και την μούφα σήραγγα που τάχα καταλήγει στο Γαλάτσι. Αλλά ο πολύτεκνος παππάς, που έκανε σπίτι του τον μικρό, μέσα σε σπηλιά Ναό, δεν επέτρεψε να μπούμε.
Αντί αυτού, κατέληξα στην «Πράσινη Τέντα», ένα ολοκαίνουργιο τουριστικό περίπτερο, στη θέση όπου ήταν πάντα το καφενεδάκι. Μια ανάσα πάνω από την Αθήνα. Και φιλοσόφησα πίνοντας τον καφέ μας, αλλάζοντας την ρήση του ποιητή: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα ξωκλήσι και μια σημαία. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Ότι δηλαδή υπάρχει στην κορυφή του Λυκαβηττού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου