ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ

ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ

 

«Η Boυλιαγμένη, είναι το μέρος που επισκέπτομαι κάθε χρόνο-τέτοια εποχή. Ο τόπος που μου δίνει την αίσθηση, του ερχομού, ενός ακόμη «ελληνικού καλοκαιριού». Είναι ένα κατάλοιπο της ψυχής, αυτή η βόλτα. Κάποιου είδους απωθημένο, από τον καιρό που έμενα Νότια. Έτσι και σήμερα βρέθηκα στην μεγάλη και δαντελωτή παραλιακή ζώνη, της Βουλιαγμένης»

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

 

Η Βουλιαγμένη, αλλά και όλη η λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα». Από την Γλυφάδα, μέχρι και το Λαγονήσι. Ένα μαγικό μέρος, με ήλιο και ζέστη, άπλα στις λεωφόρους και τις πλατείες και θάλασσα. Πλατιά θάλασσα. Στην οποία σχηματίζονται και οι χερσόνησοι του Καβουρίου και του Λαιμού. Μία από τις ακριβότερες περιοχές στην Ελλάδα, που οφείλει το όνομά της, στην ομώνυμη βουλιαγμένη περιοχή, που έγινε λίμνη. Αφορμή στάθηκε μια επαγγελματική μας συνάντηση σε μια ναυτιλιακή εταιρεία, της οποίας ο ιδιοκτήτης γιορτάζοντας και αυτός τα 200 χρόνια από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, ύψωσε μια τεράστια σημαία, την Νήσου Ύδρας, στο κτίριο που στεγάζεται η έδρα του.

 

Αρχικά, πήγα στην πρόσφατα ανακαινισμένη (από πλευράς εγκαταστάσεων) Λίμνη της Βουλιαγμένης. Κάτω από την οποία ξεκινά ένα πολυδαίδαλο υποβρύχιο σπήλαιο, το οποίο έχει εξερευνηθεί σε μήκος 3.123 μέτρων, χωρίς το τέρμα του να έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Ανάμεσα στις 14 σήραγγες του βρίσκεται και η μεγαλύτερη στον κόσμο με μήκος 800 μέτρα. Ενώ αν είστε τυχεροί μπορεί να δείτε και τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με το μπουρνούζι του, να παίρνει το μπάνιο του… Σήμερα εκεί όλα ήταν ερμητικά κλειστά.

 

Ακολούθως επισκέφτηκα μια από τις διασημότερες εκκλησίες τέλεσης γάμων και βαπτίσεων της Αττικής. Τον Άγιο Γεώργιο, στο Καβούρι. Ένα εκκλησάκι που οικοδομήθηκε σε πευκόφυτη έκταση, το 1950 Προς εξυπηρέτηση των λατρευτικών αναγκών, της μονάδος Δυνάμεων Καταδρομών, η οποία τότε στρατοπέδευσε στο Καβούρι. Έκτοτε μεγάλωσε λίγο με μια κακόγουστη επέκταση, αλλά λόγω του υπέροχου τοπίου, παραμένει φαβορί για ιερά μυστήρια.

 

Και από εκεί έφτασα στο νούμερο ένα, των αξιοθέατων, της Βουλιαγμένης. Την πλαζ του θρυλικού Αστέρα. Γνωστή οργανωμένη παραλία από το 1960 και στο ευρύ κοινό, μέσα από τις τότε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, που γυρίζονταν εκεί. Πολύ γνωστή για το εγχώριο και εισαγόμενο τζετ σετ, που παρεπιδημεί εκεί καθώς και για τους γλάρους, που θρονιάζονται πάνω στις ομπρέλες και δεν λένε να φύγουν. Λιγότερο όμως, γνωστή για τον Αρχαίο Ναό του Απόλλωνος Ζωστήρος, που θεμελιώθηκε κατά την αρχαϊκή περίοδο (6ος π.Χ. αι.) και υπήρξε το σημαντικότερο ιερό του αρχαίου Δήμου των Αιξωνίδων Αλών.

 

Τον Ναό που όπως στο σήριαλ «Ο κήπος με τα αγάλματα», ανακάλυψαν, πριν εκατό χρόνια, παιδιά του ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, που παίζοντας στην παραλία εντόπισαν τμήματα τοίχων και επιγραφών. Και που παραμένει εγκλωβισμένος μέσα σε μια επιχείρηση. Αυτή που εκμεταλλεύεται την παραλία. Κρατώντας τον Απόλλωνα, την Λητώ και την Άρτεμη σε μια ιδιότυπη ομηρία, όχι από άλλους Θεούς. Αλλά αυτή την φορά, από ανθρώπους.

 

Για συνέχεια της βόλτα μου διάλεξα το Μικρό Καβούρι, που παραδόξως δεν είχε κόσμο και διέθετε ο δρόμος του πολλές θέσεις στάθμευσης. Πράγμα αδιανόητο για άλλες εποχές, ακόμη και τέτοιες μέρες, Απριλίου. Εδώ, ανασκαφές αποκάλυψαν Πρωτοελλαδικές κατοικίες και ποσότητες ηφαιστειακού υλικού, το οποίο υπάρχει μόνο στη Μήλο και τη Νίσυρο και μαρτυράει θαλάσσια επικοινωνία με τα νησιά αυτά, τουλάχιστον 4.500 χρόνια πριν από σήμερα. Η υπέροχη παραλία του με το εστιατόριο «Μύθος», είχε επιλεγεί σήμερα από νέες και νέους για μπάνιο. Μερικοί έκαναν ηλιοθεραπεία. Κάποιες δε και γιόγκα.

 

Λίγο πιο κάτω και σε μια πριβέ γενικότερα περιοχή, δεσπόζει και το Μεγάλο Καβούρι, με την παραλία του και μικρότερους όρμους. «Πρώτη μούρη στο Καβούρι» φτάνουν οι λάτρεις της περιοχής και εγκαθίστανται από νωρίς και για όλη την ημέρα, τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού. Η σχετικά πρόσφατη ανάπλαση της παραλίας, που έγινε παράλληλα με την αρχαιολογική έρευνα, αποκάλυψε τον μεγαλύτερο σωζόμενο αρχαίο αμαξιτό δρόμο, κάτι που συνιστά το Μεγάλο Καβούρι, ένα μοναδικό τοπίο. Με εξαίρεση τις ορδές των λουομένων, που ευτυχώς η κατάρα της πανδημίας κρατά μακριά.

 

Ενώ τέλος, η εκδρομή μου εν μέσω συννεφιάς και με υποψία βροχής, ολοκληρώθηκε στις απόκρυφες γωνιές της Βουλιαγμένης. Τις καλά κρυμμένες μικρές παραλίες, απέναντι από τα ξενοδοχεία του Συγκροτήματος του Αστέρα (Tα 101 υπερπολυτελή δωμάτια και σουίτες του «Αρίωνα», τα 133 της «Ναυσικάς» και τις 61 καμπάνες του Four Seasons Astir Palace Hotel Athens). Παραλίες γνωστές με τα ονόματα των μπητς μπαρ που τις εκμεταλλεύονται, όπως: Krabo και Νηρηίδες - Zen Beach. Διακριτικοί τόποι για λάτρεις του ωραίου, αλλά και της ηρεμίας. Που ακόμη βέβαια, δεν έχουν προετοιμαστεί για κανενός είδους άνοιγμα, δυστυχώς.

 

Αναχωρώ από Νότια, με την αίσθηση πως η προχωρημένη άνοιξη, σε ετούτο τον αρχαίο μεσογειακό τόπο της Βουλιαγμένης, που περιζώνει η γαλάζια θάλασσα και οριοθετούν οι δαντελωτές κοκκινόχρωμες ακρογιαλιές, είναι το προοίμιο ενός ακόμη δοξασμένου καλοκαιριού. Που με τον θεϊκό, ζωοδότη ήλιο του και την δροσερή σκιά, των ανεμοδαρμένων δένδρων, θα σπάσει τα δεσμά της πανδημίας. Για να ελευθερωθεί ξανά ο άνθρωπος και γυμνός να τρέξει στο αρχέγονο, υγρό στοιχείο σε μια κυκλική κίνηση. Βγαίνοντας και μπαίνοντας στο νερό. Περνώντας από την ζωή, στην φθορά, από τον θάνατο στον Χριστό.