ΤΟ ΕΝΕΤΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
«Ήταν κάτι σαν τάμα, η επίσκεψη στο Καστέλο του Λεπάντο, ένα από τα καλύτερα διατηρημένα δείγματα μεσαιωνικής φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Και το τάμα εκπληρώθηκε, με αφορμή ένα ταξίδι αστραπή, στη χώρα των Αιτωλών και της Συμπολιτείας, με τη βοήθεια των Θεών».
Θεόδωρος Γκούμας.
Η Ναύπακτος με το Κάστρο της, η «Μεθώνη της Στερεάς Ελλάδας», υψώνεται από το επίπεδο της θάλασσας έως και 750 μέτρα, στα πρανή ενός πυραμιδοειδούς λόφου. Ότι δε, βλέπουμε σήμερα είναι λίγο πολύ η αρχαία οχύρωση της εποχής των Εσπερίων Λοκρών, που κατείχαν όλη την περιοχή ανατολικά, με κέντρο την Άμφισσα.
Αργότερα ήρθαν Αθηναίοι, Μεσσήνιοι, Αιτωλοί ώσπου τους Έλληνες διαδέχθηκαν οι Ρωμαίοι. Το Κάστρο αγέρωχο, έλεγχε το ναυτικό πέρασμα για την Πελοπόννησο. Τα χρόνια των Βυζαντινών ανήκε στο Θέμα της Αχαΐας. Ώσπου Σλάβοι, Σαρακηνοί, Ενετοί και Αλβανοί, έγιναν για λίγο επικυρίαρχοι, παίρνοντας λίγη από τη λάμψη της πόλης.
Από τον 15ο αιώνα και μετά ξεκινά ένα μπρά ντε φερ μεταξύ Ενετών και Οθωμανών, για την ιδιοκτησία του στρατηγικού τόπου. Όσο το κατείχαν οι Ενετοί τα σύνορα της Ευρώπης ήταν ασφαλή. Όταν το κατελάμβαναν οι Τούρκοι, οι Ευρωπαίοι ένιωθαν την καυτή ανάσα του Σουλτάνου, στο σβέρκο τους. Ώσπου το 1827 ο Ανδρέας Μιαούλης το απελευθερώνει οριστικά.
Αδιαμφισβήτητα είναι ένα εξαίσιο οχυρωματικό έργο, όπου πέντε ανεξάρτητα διαζώματα που ξεκινούν από το λιμάνι, ορθώνονται έως την αρχαία Ακρόπολη. Στα τείχη υπάρχουν πολεμίστρες αλλά και 30 προμαχώνες και πύργοι. Όπου χρειάζεται η εξωτερική παρειά των τειχών είναι κεκλιμένη (scrapa), για αντοχή στη βολή κανονιών.
Πέντε πύλες και πολλές μικρότερες σιδερόπορτες, επέτρεπαν όλη μέρα, την κυκλοφορία ανθρώπων μέσα στο Κάστρο. Όταν όμως το σκοτάδι έπεφτε, οι πόρτες σφάλιζαν και το λιμάνι έκλεινε, με χοντρή αλυσίδα. Τότε οι θρύλοι ξεχύνονταν σαν σκιές και ιστορίες αλλόκοτες ζωντάνευαν, από την Ναυμαχία της Ναυπάκτου.
Ήταν το 1571 στην «πλέον ένδοξη των όσων είδαν ή θα δουν οι αιώνες ναυμαχία», όταν ο Ενωμένος Στόλος του Ιερού Συνασπισμού βύθισε τον Οθωμανικό Στόλο, τότε που ένας ταπεινός Ισπανός υπαξιωματικός, του πλοίου «Μαρκέσα», έχασε το αριστερό του χέρι. Ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες, συγγραφέας με διασημότερο μυθιστόρημά του, τον «Δον Κιχώτη».
Έκτοτε κύλησε πολύς χρόνος έως σήμερα. Τα Κάστρα εγκαταλήφθηκαν. Οι επιβουλείς κατακτητές απωθήθηκαν. Η γαλανόλευκη κυματίζει στις επάλξεις και χαμηλά στο μικρό λιμανάκι, σκάφη δένουν για λίγο περνώντας από το Ιόνιο στο Αιγαίο - μέσα από τη διώρυγα της Κορίνθου.
Η καρδιά όμως της ιπποσύνης, συνεχίζει να χτυπά από τον μεσαίωνα, δυνατά, στο Κάστρο της Ναυπάκτου. Και να ακούγεται από τη Φαμαγκούστα έως τη Γένουα, Στον αρχαίο ετούτο τόπο, όπου ναυπήγησαν τα πλοία τους οι Ηρακλείδες (Δωριείς), για να μπορέσουν να περάσουν αντίπερα στην Πελοπόννησο, στα τέλη του ΙΒ΄π.Χ. αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου