ΥΜΗΤΤΟΣ - Ο «ΑΘΩΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ» ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

 

ΥΜΗΤΤΟΣ - Ο «ΑΘΩΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ» ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

 

«Σήμερα, κάνοντας χρήση του δικαιώματός για άθληση και έχοντας εκλεκτή παρέα φίλων, ανέβηκα στον Υμηττό, ως περίεργος επισκέπτης και ταπεινός προσκυνητής. Έχοντας φροντίσει να εξασφαλίσω άδειες εισόδου, μιας και τα Μοναστήρια είναι πλέον τόποι Αρχαιολογικοί».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Ο Υμηττός είναι το μέρος που προτιμούν οι Αθηναίοι για σπορ του βουνού. Ο τόπος που κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζει επισκέπτες. Οι οποίοι αφήνουν μακριά το αυτοκίνητο και εκδράμουν στις κατάφυτες-πλέον πλαγιές του, για άθληση, για περίπατο ή πικνίκ.

 

Στο Υμηττό ή «Τρελό», όπως τον αποκαλούσαν οι παλιοί Αθηναίοι (από το γαλλικό très long-πολύ μακρύ). Αφού η γεωμορφολογία του είναι τέτοια, που τον καθιστά στενό και μακρύ, «να χωρίζει-όπως έγραψε ο Καμπούρογλου, την κοιλάδα του πνεύματος (Αθήνα), από την πεδιάδα του οινοπνεύματος (Μεσόγεια)».

 

Ή το μικρό «Άγιον Όρος», όπως λέγεται αλλιώς το βουνό, λόγω των πολλών Μοναστηριών που έχει, στην βόρεια και την δυτική του πλευρά. Μικρών πανέμορφων Μονών, από τον 11ο αιώνα, που έπαψαν να υφίστανται ως κοινότητες, το 1833 με διαταγή της Αντιβασιλείας, του Όθωνα.

 

Αρχικά και πριν φύγει το σύννεφο που έφερε την πρωινή βροχή, βρεθήκαμε στην Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Κυνηγού. Έναν διάσημο τόπο, με καταπληκτική θέα προς την Ραφήνα. Με περικαλλή Ναό του 12ου αιώνα και ιστορία, όταν ήταν στην ακμή. Τον 16ο αιώνα, τότε που είχε ως Μετόχι τον Αγ. Ιωάννη Κυνηγό, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης και τον Άγ. Νικόλαο Ρηγίλλης.

 

Έπειτα, προχωρήσαμε από την Αγ. Παρασκευή προς τον Χολαργό και την εκεί Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου. Με το Καθολικό να έχει κτισθεί τον 16ο αιώνα, ως Ναός Αθηναϊκού τύπου. Πάνω σε πανάρχαιο Ιερό της Θεάς Αρτέμιδας. Χαρακτηριστικό αυτού του Μοναστηριού-που δεν μπήκαμε, είναι ο Αμυντικός του, μεσαιωνικός πύργος, ύψους 12 μέτρων.

 

Ακολούθως και μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής, πάνω από του Ζωγράφου, επισκεφτήκαμε την Ι. Μονή Ταξιαρχών Αστερίου. Έναν μυστηριακό τόπο, όπου κατά την Αρχαιότητα βρισκόταν το Διδασκαλείο του φιλοσόφου Διοδώρου. Μονή από τον 10ο αιώνα, που φέρεται να ίδρυσε ο «Όσιος Λουκάς, ο εκ Στειρίου»-παράφραση: Aστερίου. Εδώ βρισκόταν σπουδαία βιβλιοθήκη που φυγαδεύτηκε στην Αίγινα. Εδώ είχε το ησυχαστήριο της η Βασίλισσα Φρειδερίκη, εδώ δίνονταν και τα ραντεβού του Διαδόχου, με την γνωστή ηθοποιό.

 

Στην διαδρομή μας δυτικά προς το ακόλουθο και τελευταίο Μοναστήρι, μέσα από το βουνό και λίγο πιο κάτω από την Μονή Αστερίου, δεν παραλείψαμε να δούμε τον Πύργο της Ανθούσας Υμηττού. Τον «Κουλά», έναν τριώροφο, τετράγωνο πύργο της Οθωμανικής περιόδου, με σημερινό ύψος 6.25μ. και 8-9 μ. αρχικά. Ένα κατάλοιπο της εποχής των Τούρκων τσιφλικάδων που καταδυνάστευαν την Αττική και επέβαλαν το φεουδαρχικό τους καθεστώς, μέσω πύργων, φρουρών, φυλακών κ.α. Για την ιστορία: o «Κουλάς» αναφέρεται ως ερειπωμένος από το 1722

 

Τελευταία Μονή και καλύτερη, η κορωνίδα της Μοναστικής Πολιτείας, του Υμηττού. Εκεί όπου: «το κλίμα, το νερό και το κτίριο του μοναστηριού, δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο», όπως έγραψε ο Ε. Τσελεμπί. Και πράγματι, μόλις φτάσαμε διαπιστώσαμε πως ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος. Στο «Κοτς-Μπασί», όπως το έλεγαν οι Οθωμανοί (Σημαίνει: Κεφάλι Κριαριού. Από το μαρμάρινο στόμιο, βρύσης, ανατολικά του Μοναστηριού).

 

Η Ι. Μονή Καισαριανής Εισοδίων Της Θεοτόκου. Με τις ρίζες της στον 11ο αιώνα και Μετόχια που στην ακμή της, έφταναν ως την Ανάβυσσο. Έγινε Λατινικό Μοναστήρι το 1209 και Ορθόδοξο-ξανά το 1458 Έχει υπέροχο Καθολικό και βυζαντινό Λουτρώνα. Σε μια πτυχή της ιστορίας της φιλοξένησε τον Γεώργιο Πλύθωνα-Γεμιστό. Ενώ αποτέλεσε ορμητήριο των επαναστατών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, του 1821

 

Η παρέα μας όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένη με τα μνημεία του βουνού και επειδή η ήλιος δεν είχε φτάσει ακόμη, στην κορυφή της χειμερινής του καμπύλης, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τον γύρω χώρο. Ψάχνοντας το θρυλικό «Φραγκομονάστηρο». Στο λόφο, στον οποίο υπήρχε αρχικά τον 5ο αιώνα η Μονή Καισαριανής, χτισμένη πάνω στον Αρχαίο Ναό της Θεάς Αφροδίτης. Μετέπειτα Ι. Μονή των Λατίνων και Ναό του Αγίου Μάρκου και κατόπιν κοιμητήριο των πατέρων της Μονής Καισαριανής με κοιμητηριακό Ναό.

 

Ένα σύμπλεγμα δηλαδή, τεσσάρων Ναών με γύρω νεκροταφεία. Ερείπια αφύλακτα και εγκαταλειμμένα. Με τα αρχιτεκτονικά τους στοιχεία να μπλέκονται, αλλά και τα δομικά τους υλικά να συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Σπαράγματα μαρμάρων, τμήματα από μονοκόμματες κολώνες, τόξα από τούβλα, πέτρες λαξευμένες πάνω σε κονίαμα, κόγχες με μικρά παράθυρα, όλα σαν τμήματα από παιχνίδι LEGO

 

Που ανθρώπινα χέρια, ερμηνεύοντας ΤΑ ΘΕΙΑ έφτιαξαν και χάλασαν άπειρες φορές τώρα, Πότε υψώνοντας λευκούς φωτεινούς Ναούς, πότε χαμηλές σκοτεινές εκκλησιές. Θεμελιώνοντας τες κάτω από τα άστρα του Αττικού ουρανού, με νερό Αγίασμα, όπως: της «Καλοπούλας». Με λατρεία εθνική των Ελλήνων, αλλά και Χριστιανική, ντόπιων και Φράγκων. Σε έναν πόλεμο θρησκευτικής επικυριαρχίας στα βάθη του όρους του Υμηττού. Του βουνού του οποίου όποιος έχει τον έλεγχο, έχει στο χέρι του ολάκερη την Αθήνα.

 

Πλούσιοι σε εντυπώσεις και χαρούμενοι από αυτή την ιδιαίτερη βόλτα, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Πλήθη κόσμου, νεαρά παιδιά, οικογένειες, ζευγάρια αλλά και ηλικιωμένοι ανέβαιναν προς το βουνό. Πεζοί ή με ποδήλατα, όλοι σε απόσταση μεταξύ τους. Άλλοι αθλούμενοι, άλλοι έχοντας μαζί τους φαγητό, για το μεσημέρι που μας βρήκε όλους, στον Υμηττό. 

 

Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, ρίξαμε μια τελευταία ματιά στον περιβάλλοντα χώρο, του Μοναστηριού της Καισαριανής. Δεν προλάβαμε σκέφτηκα, να εξερευνήσουμε την υπόγεια σήραγγα που ξεκινά από εδώ και καταλήγει τρία χιλιόμετρα μακριά. Κάτω από το Καθολικό της Μονής Αστερίου. Αλλά ας αφήσουμε τίποτα για καμία άλλη ημέρα…