«Στην περιοχή της Δραπετσώνας βρέθηκα σήμερα, αναζητώντας την μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της κλασσικής αρχαιότητας: τον Αριστόβουλο Θεμιστοκλή (527 π.Χ. - 459 π.Χ.). Τον πολιτικό άνδρα του οποίου ο Τάφος είναι ένα αρχαιολογικό αίνιγμα. Και πού η ιστορία του, μετά τον θάνατο είναι εξίσου εντυπωσιακή, με αυτή της ζωής του. Αφού ξετυλίγεται από την Μαγνησία του Μαιάνδρου – την Manisa της Τουρκίας, σήμερα. Έως την πόλη του Πειραιά και τον παρακείμενο Δήμο: Κερατσινίου – Δραπετσώνας».
Θεόδωρος Γκούμας.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τότε που ο Θεμιστοκλής ως διορατικός πολιτικός και μεγαλοφυής ηγέτης, στερέωσε και ενδυνάμωσε το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας. Ήταν τότε που κινδύνευε η Ελλάς από τους Πέρσες και μαζί ότι είχε συντελέσει στην άνθιση του πνεύματος και των τεχνών. Στον «Χρυσό Αιώνα του Περικλή», που γέννησε τον Δυτικό πολιτισμό.
Ο Θεμιστοκλής ερμηνεύοντας τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών, πως τα «ξύλινα τείχη» δεν είναι άλλο παρά πλοία, θεμελίωσε την ναυτική δύναμη της Αθήνας. Και έγινε ο κυριότερος συντελεστής της αποφασιστικής νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών. Στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας στις 22 Σεπτεμβρίου το 480 π. Χ. που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο.
Παράλληλα όμως έγινε και ο ίδιος επικίνδυνος για την δημοκρατία και εισέπραξε τον φθόνο των συμπολιτών του, που τον εξοστράκισαν στο Άργος για να ταπεινωθεί το μεγαλείο και η υπεροχή του. Η εξορία του συνεχίστηκε στην Κόρινθο, στην Κέρκυρα και την Ήπειρο ώσπου τερματίστηκε στην Ασία και την Αυλή του βασιλιά Αρταξέρξη Α΄. Τιμήθηκε από τους Πέρσες αλλά έδωσε τέλος στη ζωή του, πιθανόν αρνούμενος να τεθεί ηγέτης του περσικού στόλου.
Ούτε νεκρός δεν ήταν αποδεκτός ο Θεμιστοκλής, στην Αθήνα. Η ταφή του έγινε στη Μαγνησία, όπου στήθηκε λαμπρό μνημείο, έξω από τα τείχη της πόλης και ανδριάντας του, στην αγορά της. Κατά τον Θουκυδίδη, η σορός του μεταφέρθηκε κρυφά από συγγενείς του στον Πειραιά, (σύμφωνα με δική του επιθυμία πριν πεθάνει). Αλλά επειδή τα οστά του έπρεπε να είναι εκτός των τειχών, πιθανόν η εναπόθεσή τους έγινε έξω από την είσοδο, του λιμένος Πειραιώς. Όπου και ανεγέρθηκε και σχετικό ταφικό μνημείο, το επονομαζόμενο «Θεμιστόκλειον».
Φήμες θέλουν τα οστά να πετάχτηκαν στη θάλασσα, κατά τις ταραχώδης εποχές που ακολούθησαν. Αλλά ο θρύλος αναφέρει πως το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή με το οστεοφυλάκιο, μπαζώθηκε και διασώθηκε, μέσα στον χρόνο. Μέχρι που φτάνουμε στη σύγχρονη εποχή και οι νεοέλληνες συνεχίζοντας το εκδηλωμένο μίσος των προγόνων μας, για τον εμπνευστή της περίφημης φράσης: «Πάταξον μεν, Άκουσον δε», έπρεπε να κρατήσουν σε αφάνεια, τον τάφο του.
Το μέρος που είχε υποδείξει ο αρχαιολόγος Ιάκωβος Δραγάτσης (1853-1935), τις ακτές της Δραπετσώνας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το κράτος παραχώρησε σε μια ομάδα ισχυρών οικονομικών και τραπεζικών παραγόντων. Με επικεφαλής τον Νικόλαο Κανελλόπουλο, οι οποίοι ίδρυσαν την Ανώνυμη Ελληνική Εταιρία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων. Μαζί επιβλήθηκε χειραγώγηση ιστορικών και αρχαιολόγων πως ο τάφος του Θεμιστοκλή δεν είναι εκεί, αλλά σε τοποθεσία της Πειραϊκής Χερσονήσου πλησίον της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.
Όταν όμως η βιομηχανία λιπασμάτων έκλεισε αφού η εταιρεία χρεοκόπησε ( 1999), τα στόματα άνοιξαν και αποκαλύφθηκε το γεωγραφικό σημείο του ταφικού μνημείου, με το οστεοφυλάκιο του Θεμιστοκλή, που δεν είναι άλλο από την Δραπετσώνα, ώστε να «βλέπει το λιμάνι της πόλης και τα στενά της Σαλαμίνας, όπου δόθηκε και η θρυλική ναυμαχία. Το 2014, ο ενοποιημένος πλέον Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας τοποθέτησε και αποκάλυψε με σχετική τελετή μια στήλη, προς τιμήν του Θεμιστοκλή εντός των εγκαταλειμμένων εγκαταστάσεων των Λιπασμάτων. Κινώντας παράλληλα τις διαδικασίες, για σχετικές άδειες ανασκαφών.
Όμως, ούτε οι Λακεδαιμόνιοι με την έχθρα τους, ούτε οι Αθηναίοι με τον φθόνο τους, ούτε κανένας άλλος μπόρεσε να στερήσει από τον Θεμιστοκλή την δόξα του. Παρά το γεγονός, πως τον τάφο του, αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν στον σύγχρονο Έλληνα, μετά δύο αιώνες από την γέννηση του ελληνικού κράτους. Εκεί, στις παραγκωνισμένες ακτές της Δραπετσώνας, που μαθητές, ερευνητές και τουρίστες είναι φύση αδύνατο να προσεγγίσουν, ποτέ. Και που ακριβώς απέναντι του τάφου του Θεμιστοκλή, στο ιστορικό νησάκι της Ψυτάλλειας, διοχετεύονται προς επεξεργασία 730.000 κ.μ. λύματα που αντιστοιχούν στους ευγνώμονες στον Θεμιστοκλή 5.600.000 κατοίκους, του Λεκανοπεδίου της Αθήνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου