ΥΜΗΤΤΟΣ - Ο «ΑΘΩΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ» ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

 

ΥΜΗΤΤΟΣ - Ο «ΑΘΩΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ» ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ

 

«Σήμερα, κάνοντας χρήση του δικαιώματός για άθληση και έχοντας εκλεκτή παρέα φίλων, ανέβηκα στον Υμηττό, ως περίεργος επισκέπτης και ταπεινός προσκυνητής. Έχοντας φροντίσει να εξασφαλίσω άδειες εισόδου, μιας και τα Μοναστήρια είναι πλέον τόποι Αρχαιολογικοί».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Ο Υμηττός είναι το μέρος που προτιμούν οι Αθηναίοι για σπορ του βουνού. Ο τόπος που κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζει επισκέπτες. Οι οποίοι αφήνουν μακριά το αυτοκίνητο και εκδράμουν στις κατάφυτες-πλέον πλαγιές του, για άθληση, για περίπατο ή πικνίκ.

 

Στο Υμηττό ή «Τρελό», όπως τον αποκαλούσαν οι παλιοί Αθηναίοι (από το γαλλικό très long-πολύ μακρύ). Αφού η γεωμορφολογία του είναι τέτοια, που τον καθιστά στενό και μακρύ, «να χωρίζει-όπως έγραψε ο Καμπούρογλου, την κοιλάδα του πνεύματος (Αθήνα), από την πεδιάδα του οινοπνεύματος (Μεσόγεια)».

 

Ή το μικρό «Άγιον Όρος», όπως λέγεται αλλιώς το βουνό, λόγω των πολλών Μοναστηριών που έχει, στην βόρεια και την δυτική του πλευρά. Μικρών πανέμορφων Μονών, από τον 11ο αιώνα, που έπαψαν να υφίστανται ως κοινότητες, το 1833 με διαταγή της Αντιβασιλείας, του Όθωνα.

 

Αρχικά και πριν φύγει το σύννεφο που έφερε την πρωινή βροχή, βρεθήκαμε στην Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Κυνηγού. Έναν διάσημο τόπο, με καταπληκτική θέα προς την Ραφήνα. Με περικαλλή Ναό του 12ου αιώνα και ιστορία, όταν ήταν στην ακμή. Τον 16ο αιώνα, τότε που είχε ως Μετόχι τον Αγ. Ιωάννη Κυνηγό, στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης και τον Άγ. Νικόλαο Ρηγίλλης.

 

Έπειτα, προχωρήσαμε από την Αγ. Παρασκευή προς τον Χολαργό και την εκεί Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου. Με το Καθολικό να έχει κτισθεί τον 16ο αιώνα, ως Ναός Αθηναϊκού τύπου. Πάνω σε πανάρχαιο Ιερό της Θεάς Αρτέμιδας. Χαρακτηριστικό αυτού του Μοναστηριού-που δεν μπήκαμε, είναι ο Αμυντικός του, μεσαιωνικός πύργος, ύψους 12 μέτρων.

 

Ακολούθως και μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής, πάνω από του Ζωγράφου, επισκεφτήκαμε την Ι. Μονή Ταξιαρχών Αστερίου. Έναν μυστηριακό τόπο, όπου κατά την Αρχαιότητα βρισκόταν το Διδασκαλείο του φιλοσόφου Διοδώρου. Μονή από τον 10ο αιώνα, που φέρεται να ίδρυσε ο «Όσιος Λουκάς, ο εκ Στειρίου»-παράφραση: Aστερίου. Εδώ βρισκόταν σπουδαία βιβλιοθήκη που φυγαδεύτηκε στην Αίγινα. Εδώ είχε το ησυχαστήριο της η Βασίλισσα Φρειδερίκη, εδώ δίνονταν και τα ραντεβού του Διαδόχου, με την γνωστή ηθοποιό.

 

Στην διαδρομή μας δυτικά προς το ακόλουθο και τελευταίο Μοναστήρι, μέσα από το βουνό και λίγο πιο κάτω από την Μονή Αστερίου, δεν παραλείψαμε να δούμε τον Πύργο της Ανθούσας Υμηττού. Τον «Κουλά», έναν τριώροφο, τετράγωνο πύργο της Οθωμανικής περιόδου, με σημερινό ύψος 6.25μ. και 8-9 μ. αρχικά. Ένα κατάλοιπο της εποχής των Τούρκων τσιφλικάδων που καταδυνάστευαν την Αττική και επέβαλαν το φεουδαρχικό τους καθεστώς, μέσω πύργων, φρουρών, φυλακών κ.α. Για την ιστορία: o «Κουλάς» αναφέρεται ως ερειπωμένος από το 1722

 

Τελευταία Μονή και καλύτερη, η κορωνίδα της Μοναστικής Πολιτείας, του Υμηττού. Εκεί όπου: «το κλίμα, το νερό και το κτίριο του μοναστηριού, δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο», όπως έγραψε ο Ε. Τσελεμπί. Και πράγματι, μόλις φτάσαμε διαπιστώσαμε πως ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος. Στο «Κοτς-Μπασί», όπως το έλεγαν οι Οθωμανοί (Σημαίνει: Κεφάλι Κριαριού. Από το μαρμάρινο στόμιο, βρύσης, ανατολικά του Μοναστηριού).

 

Η Ι. Μονή Καισαριανής Εισοδίων Της Θεοτόκου. Με τις ρίζες της στον 11ο αιώνα και Μετόχια που στην ακμή της, έφταναν ως την Ανάβυσσο. Έγινε Λατινικό Μοναστήρι το 1209 και Ορθόδοξο-ξανά το 1458 Έχει υπέροχο Καθολικό και βυζαντινό Λουτρώνα. Σε μια πτυχή της ιστορίας της φιλοξένησε τον Γεώργιο Πλύθωνα-Γεμιστό. Ενώ αποτέλεσε ορμητήριο των επαναστατών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, του 1821

 

Η παρέα μας όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένη με τα μνημεία του βουνού και επειδή η ήλιος δεν είχε φτάσει ακόμη, στην κορυφή της χειμερινής του καμπύλης, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τον γύρω χώρο. Ψάχνοντας το θρυλικό «Φραγκομονάστηρο». Στο λόφο, στον οποίο υπήρχε αρχικά τον 5ο αιώνα η Μονή Καισαριανής, χτισμένη πάνω στον Αρχαίο Ναό της Θεάς Αφροδίτης. Μετέπειτα Ι. Μονή των Λατίνων και Ναό του Αγίου Μάρκου και κατόπιν κοιμητήριο των πατέρων της Μονής Καισαριανής με κοιμητηριακό Ναό.

 

Ένα σύμπλεγμα δηλαδή, τεσσάρων Ναών με γύρω νεκροταφεία. Ερείπια αφύλακτα και εγκαταλειμμένα. Με τα αρχιτεκτονικά τους στοιχεία να μπλέκονται, αλλά και τα δομικά τους υλικά να συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Σπαράγματα μαρμάρων, τμήματα από μονοκόμματες κολώνες, τόξα από τούβλα, πέτρες λαξευμένες πάνω σε κονίαμα, κόγχες με μικρά παράθυρα, όλα σαν τμήματα από παιχνίδι LEGO

 

Που ανθρώπινα χέρια, ερμηνεύοντας ΤΑ ΘΕΙΑ έφτιαξαν και χάλασαν άπειρες φορές τώρα, Πότε υψώνοντας λευκούς φωτεινούς Ναούς, πότε χαμηλές σκοτεινές εκκλησιές. Θεμελιώνοντας τες κάτω από τα άστρα του Αττικού ουρανού, με νερό Αγίασμα, όπως: της «Καλοπούλας». Με λατρεία εθνική των Ελλήνων, αλλά και Χριστιανική, ντόπιων και Φράγκων. Σε έναν πόλεμο θρησκευτικής επικυριαρχίας στα βάθη του όρους του Υμηττού. Του βουνού του οποίου όποιος έχει τον έλεγχο, έχει στο χέρι του ολάκερη την Αθήνα.

 

Πλούσιοι σε εντυπώσεις και χαρούμενοι από αυτή την ιδιαίτερη βόλτα, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Πλήθη κόσμου, νεαρά παιδιά, οικογένειες, ζευγάρια αλλά και ηλικιωμένοι ανέβαιναν προς το βουνό. Πεζοί ή με ποδήλατα, όλοι σε απόσταση μεταξύ τους. Άλλοι αθλούμενοι, άλλοι έχοντας μαζί τους φαγητό, για το μεσημέρι που μας βρήκε όλους, στον Υμηττό. 

 

Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, ρίξαμε μια τελευταία ματιά στον περιβάλλοντα χώρο, του Μοναστηριού της Καισαριανής. Δεν προλάβαμε σκέφτηκα, να εξερευνήσουμε την υπόγεια σήραγγα που ξεκινά από εδώ και καταλήγει τρία χιλιόμετρα μακριά. Κάτω από το Καθολικό της Μονής Αστερίου. Αλλά ας αφήσουμε τίποτα για καμία άλλη ημέρα…

 

 

ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ

ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ

 

«Η Boυλιαγμένη, είναι το μέρος που επισκέπτομαι κάθε χρόνο-τέτοια εποχή. Ο τόπος που μου δίνει την αίσθηση, του ερχομού, ενός ακόμη «ελληνικού καλοκαιριού». Είναι ένα κατάλοιπο της ψυχής, αυτή η βόλτα. Κάποιου είδους απωθημένο, από τον καιρό που έμενα Νότια. Έτσι και σήμερα βρέθηκα στην μεγάλη και δαντελωτή παραλιακή ζώνη, της Βουλιαγμένης»

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

 

Η Βουλιαγμένη, αλλά και όλη η λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα». Από την Γλυφάδα, μέχρι και το Λαγονήσι. Ένα μαγικό μέρος, με ήλιο και ζέστη, άπλα στις λεωφόρους και τις πλατείες και θάλασσα. Πλατιά θάλασσα. Στην οποία σχηματίζονται και οι χερσόνησοι του Καβουρίου και του Λαιμού. Μία από τις ακριβότερες περιοχές στην Ελλάδα, που οφείλει το όνομά της, στην ομώνυμη βουλιαγμένη περιοχή, που έγινε λίμνη. Αφορμή στάθηκε μια επαγγελματική μας συνάντηση σε μια ναυτιλιακή εταιρεία, της οποίας ο ιδιοκτήτης γιορτάζοντας και αυτός τα 200 χρόνια από τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, ύψωσε μια τεράστια σημαία, την Νήσου Ύδρας, στο κτίριο που στεγάζεται η έδρα του.

 

Αρχικά, πήγα στην πρόσφατα ανακαινισμένη (από πλευράς εγκαταστάσεων) Λίμνη της Βουλιαγμένης. Κάτω από την οποία ξεκινά ένα πολυδαίδαλο υποβρύχιο σπήλαιο, το οποίο έχει εξερευνηθεί σε μήκος 3.123 μέτρων, χωρίς το τέρμα του να έχει ανακαλυφθεί ακόμη. Ανάμεσα στις 14 σήραγγες του βρίσκεται και η μεγαλύτερη στον κόσμο με μήκος 800 μέτρα. Ενώ αν είστε τυχεροί μπορεί να δείτε και τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με το μπουρνούζι του, να παίρνει το μπάνιο του… Σήμερα εκεί όλα ήταν ερμητικά κλειστά.

 

Ακολούθως επισκέφτηκα μια από τις διασημότερες εκκλησίες τέλεσης γάμων και βαπτίσεων της Αττικής. Τον Άγιο Γεώργιο, στο Καβούρι. Ένα εκκλησάκι που οικοδομήθηκε σε πευκόφυτη έκταση, το 1950 Προς εξυπηρέτηση των λατρευτικών αναγκών, της μονάδος Δυνάμεων Καταδρομών, η οποία τότε στρατοπέδευσε στο Καβούρι. Έκτοτε μεγάλωσε λίγο με μια κακόγουστη επέκταση, αλλά λόγω του υπέροχου τοπίου, παραμένει φαβορί για ιερά μυστήρια.

 

Και από εκεί έφτασα στο νούμερο ένα, των αξιοθέατων, της Βουλιαγμένης. Την πλαζ του θρυλικού Αστέρα. Γνωστή οργανωμένη παραλία από το 1960 και στο ευρύ κοινό, μέσα από τις τότε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, που γυρίζονταν εκεί. Πολύ γνωστή για το εγχώριο και εισαγόμενο τζετ σετ, που παρεπιδημεί εκεί καθώς και για τους γλάρους, που θρονιάζονται πάνω στις ομπρέλες και δεν λένε να φύγουν. Λιγότερο όμως, γνωστή για τον Αρχαίο Ναό του Απόλλωνος Ζωστήρος, που θεμελιώθηκε κατά την αρχαϊκή περίοδο (6ος π.Χ. αι.) και υπήρξε το σημαντικότερο ιερό του αρχαίου Δήμου των Αιξωνίδων Αλών.

 

Τον Ναό που όπως στο σήριαλ «Ο κήπος με τα αγάλματα», ανακάλυψαν, πριν εκατό χρόνια, παιδιά του ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, που παίζοντας στην παραλία εντόπισαν τμήματα τοίχων και επιγραφών. Και που παραμένει εγκλωβισμένος μέσα σε μια επιχείρηση. Αυτή που εκμεταλλεύεται την παραλία. Κρατώντας τον Απόλλωνα, την Λητώ και την Άρτεμη σε μια ιδιότυπη ομηρία, όχι από άλλους Θεούς. Αλλά αυτή την φορά, από ανθρώπους.

 

Για συνέχεια της βόλτα μου διάλεξα το Μικρό Καβούρι, που παραδόξως δεν είχε κόσμο και διέθετε ο δρόμος του πολλές θέσεις στάθμευσης. Πράγμα αδιανόητο για άλλες εποχές, ακόμη και τέτοιες μέρες, Απριλίου. Εδώ, ανασκαφές αποκάλυψαν Πρωτοελλαδικές κατοικίες και ποσότητες ηφαιστειακού υλικού, το οποίο υπάρχει μόνο στη Μήλο και τη Νίσυρο και μαρτυράει θαλάσσια επικοινωνία με τα νησιά αυτά, τουλάχιστον 4.500 χρόνια πριν από σήμερα. Η υπέροχη παραλία του με το εστιατόριο «Μύθος», είχε επιλεγεί σήμερα από νέες και νέους για μπάνιο. Μερικοί έκαναν ηλιοθεραπεία. Κάποιες δε και γιόγκα.

 

Λίγο πιο κάτω και σε μια πριβέ γενικότερα περιοχή, δεσπόζει και το Μεγάλο Καβούρι, με την παραλία του και μικρότερους όρμους. «Πρώτη μούρη στο Καβούρι» φτάνουν οι λάτρεις της περιοχής και εγκαθίστανται από νωρίς και για όλη την ημέρα, τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού. Η σχετικά πρόσφατη ανάπλαση της παραλίας, που έγινε παράλληλα με την αρχαιολογική έρευνα, αποκάλυψε τον μεγαλύτερο σωζόμενο αρχαίο αμαξιτό δρόμο, κάτι που συνιστά το Μεγάλο Καβούρι, ένα μοναδικό τοπίο. Με εξαίρεση τις ορδές των λουομένων, που ευτυχώς η κατάρα της πανδημίας κρατά μακριά.

 

Ενώ τέλος, η εκδρομή μου εν μέσω συννεφιάς και με υποψία βροχής, ολοκληρώθηκε στις απόκρυφες γωνιές της Βουλιαγμένης. Τις καλά κρυμμένες μικρές παραλίες, απέναντι από τα ξενοδοχεία του Συγκροτήματος του Αστέρα (Tα 101 υπερπολυτελή δωμάτια και σουίτες του «Αρίωνα», τα 133 της «Ναυσικάς» και τις 61 καμπάνες του Four Seasons Astir Palace Hotel Athens). Παραλίες γνωστές με τα ονόματα των μπητς μπαρ που τις εκμεταλλεύονται, όπως: Krabo και Νηρηίδες - Zen Beach. Διακριτικοί τόποι για λάτρεις του ωραίου, αλλά και της ηρεμίας. Που ακόμη βέβαια, δεν έχουν προετοιμαστεί για κανενός είδους άνοιγμα, δυστυχώς.

 

Αναχωρώ από Νότια, με την αίσθηση πως η προχωρημένη άνοιξη, σε ετούτο τον αρχαίο μεσογειακό τόπο της Βουλιαγμένης, που περιζώνει η γαλάζια θάλασσα και οριοθετούν οι δαντελωτές κοκκινόχρωμες ακρογιαλιές, είναι το προοίμιο ενός ακόμη δοξασμένου καλοκαιριού. Που με τον θεϊκό, ζωοδότη ήλιο του και την δροσερή σκιά, των ανεμοδαρμένων δένδρων, θα σπάσει τα δεσμά της πανδημίας. Για να ελευθερωθεί ξανά ο άνθρωπος και γυμνός να τρέξει στο αρχέγονο, υγρό στοιχείο σε μια κυκλική κίνηση. Βγαίνοντας και μπαίνοντας στο νερό. Περνώντας από την ζωή, στην φθορά, από τον θάνατο στον Χριστό.