TO ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ''MADONA ESTERHAZY'' ΤΟΥ RAFFAELLO ΣΤΗΝ ΙΤΕΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ''ΜΑDONNA ΕSTERHAZY'' TOY RAFFAELLO ΣΤΗΝ ΙΤΕΑ

Mια καταπληκτική ιστορία, με αντικείμενο: έναν ανυπολόγιστης αξίας, ζωγραφικό πίνακα, του Ραφαήλ. Που εικονίζει την Παναγία και δύο μικρά βρέφη (Τον Χριστό και τον Πρόδρομο Ιωάννη). Μέσα στον Ευρωπαϊκό χειμώνα, στην Βουδαπέστη και με τόπο του εγκλήματος: την εθνική της πινακοθήκη, όπου ονομάζεται Μουσείο των Καλών Τεχνών. Στόχαστρο μιας σύμπραξης της ιταλικής και ελληνικής μαφίας, που η πρώτη θα δράσει για την κλοπή και η δεύτερη θα διαχειριστεί τον ανυπολόγιστο σε αξία καλλιτεχνικό θησαυρό, προς όφελός της. Χρονικά μεταφερόμενοι σαράντα χρόνια πριν και στο 1983, την κομουνιστική Ουγγαρία, την σοσιαλιστική Ελλάδα, αλλά και την καπιταλιστική Αμερική.

Μια ιστορία που από πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού τύπου και τηλεγραφήματα της Ιντερπόλ, έγινε αστυνομικό βιβλίο και τηλεοπτική αστυνομική σειρά. Ανθρωποκυνηγητό σε πολλές χώρες, αστυνομικές επιχειρήσεις με υπόπτους και συλλήψεις. Δίκες και αποκαλύψεις αλλά και θρύλος από στόμα σε στόμα έως σήμερα, για την εκτέλεση μιας τόσο ριψοκίνδυνης και μεγάλης κλοπής. Με άδοξο τέλος, αφού οι διωκτικές αρχές αφηνιασμένες κυριολεκτικά ισοπέδωσαν κάθε αντίσταση, σπάζοντας τον νόμο της σιωπής. Και πλήρη διαλεύκανση του εγκλήματος, ανακτώντας πλήρως το κλεμμένο υλικό (τους έξι από τους επτά συνολικά πίνακες), μεταξύ των οποίων η Μοναδική  “Madonna Esterházy”.

Έως σήμερα, η Κλοπή από το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης, είναι γνωστή ως: «Η κλοπή του αιώνα», όπως την ονόμασαν οι αξιωματικοί της Ιντερπόλ. Οι μουσαμάδες των έργων που κλάπηκαν, ταξίδεψαν οδικώς, κρυμμένοι μέσα σε ένα Fiat Ritmo. To oποίο, μέσω Γιουγκοσλαβίας έφτασε στην Ελλάδα και κατέληξε στην παραλιακή Ιτέα. Από εκεί κρυμμένοι σε φορτίο ελαιών, θα ταξίδευαν προς τις ΗΠΑ όπου και τα έργα περίμενε ο τελικός αποδέκτης αγοραστής, ο κλεπταποδόχος. Μετά την επιτυχή κινητοποίηση των αρμοδίων ευρωπαϊκών αρχών και  την πληροφόρηση που έδωσε ο ίδιος ο Έλληνας υπουργός στον εγκέφαλο της μαφίας, η παράδοση των πινάκων ήταν μονόδρομος.

Η σπείρα ξεφορτώθηκε τον κλεμμένο θησαυρό, αφήνοντάς τον στο προαύλιο της Παναγίας της Τρυπητής, στο Αίγιο για να ελαφρύνει την θέση της και το κουκούλωμα της υπόθεσης μπήκε σε εφαρμογή. Έως την ώρα που ένας δαιμόνιος ρεπόρτερ, ο οποίος δεν υπέκυπτε ποτέ μπροστά σε τίποτα, βρέθηκε στα χνάρια της υπόθεσης, για λογαριασμό δεξιάς αθηναϊκής εφημερίδας. Ήταν - ο  75χρονος σήμερα, Κώστας Τσαρούχας που ξεσκέπασε την υπόθεση. Αποκαλύπτοντας πρόσωπα και καταστάσεις για την μοναδική συνεργασία της τότε εξουσίας, με την ελληνική και ιταλική μαφία, που αποπειράθηκε να επιτύχει κάνοντας την «Κλοπή του αιώνα». Γι αυτό το θέμα έγραψε βιβλίο: «Το Ασημένιο Δηνάριο», που κυκλοφόρησε το 1993 και στο οποίο βασίστηκε το σενάριο, ομώνυμης σειράς 14 επεισοδίων του ΑΝΤ1, που παίχτηκε το 1994

Εκτός του πίνακα «Η Μαντόνα του Εστερχάζι», οι κλεμμένοι πίνακες ήταν: ένα ακόμη έργο του Ραφαήλ, το επονομαζόμενο «Πορτρέτο ενός νεαρού». Τρία έργα του Ελ Γκρέκο – Δομήνικου Θεοτοκόπουλου: «Πορτραίτο του Τζιορζιόνε», «Η Παναγία με τους έξι Αγίους» και «Ιωσήφ, Μαρία και Θείο Βρέφος». Kαθώς και δύο έργα του Τιντορέτο: «Πορτέτο Γυναίκας» και το «Πορτρέτο Άνδρα». Για τα οποία σύμφωνα με την δικογραφία ο ιθύνων νους της επιχείρησης θα πλήρωνε τους εκτελεστές με το ποσό των δύο εκατομμυρίων δολαρίων. Η αξία των έργων είναι στην κυριολεξία ανυπολόγιστη. Για να υπάρξει μέτρο σύγκρισης, αρκεί να αναλογιστούμε ότι ένα μικρών διαστάσεων, απλό σχέδιο του Ραφαήλ,  που δημοπρατήθηκε πρόσφατα ξεπέρασε το ποσό των 17 εκατομμυρίων ευρώ.

Σήμερα, η Παναγία της συλλογής Εστερχάζι, εξαίρετο δείγμα της Ιταλικής Αναγέννησης, βρίσκεται ατάραχη και συνηρημένη, στην προθήκη της, στην πινακοθήκη της πρωτεύουσας της Ουγγαρίας. Από το 1508 που ο Ραφαέλο Σάντσιο ντα Ουρμπίνο, ζωγράφισε στην Ρώμη (με εντολέα πελάτη τον Πάπα Ιούλιο Β΄), αυτός ο μοναδικός πίνακας  δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στην Ελλάδα. Παρά μόνο τον Νοέμβριο του 1983 όπου σχισμένος σε δύο κομμάτια, σε χέρια βέβηλα και λιγδωμένα, πέρασε τους δρόμους της ανομίας, από την Ιτέα στο Αίγιο. Ο Ραφαήλ, δημιουργός της τοιχογραφίας, με θέμα: Παρνασσός, στο Αποστολικό Παλάτι του Βατικανού, δεν θα φανταζόταν ποτέ, ότι στους πρόποδες του θρυλικού αρχαίου όρους της Φωκίδας, την Ιτέα, θα κατέληγε μετά από πέντε αιώνες και η “Madonna Esterházy”.

 

Θεόδωρος Γκούμας. 

 

 

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ - ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ - ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 

«Στην περιοχή του Κεραμικού της Αθήνας, βρέθηκα σήμερα. Στο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, όπου τα μεγαλύτερα και καλύτερα κρυμμένα μυστικά, της αρχαιότητας. Με σκοπό να καταγράψω στοιχεία γύρω από τον μεγαλύτερο αρχαιολογικό θησαυρό της Κλασσικής Αρχαιότητας. Το «Δισκοπότηρο» της Αρχαιολογίας του 5ου Αιώνα προ Χριστού. Το καλά φυλαγμένο μυστικό του Τάφου του Περικλή, του ηγέτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του «Χρυσού Αιώνα». Ότι δηλαδή είναι, για το Βασίλειο των Μακεδόνων: ο Τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

O Tάφος του Περικλή όμως, σε αντίθεση με αυτόν του Μεγάλου Στρατηλάτη, γνωρίζουμε επακριβώς που βρίσκεται. Είναι σε γνώση των αρχαιολόγων και της επιστημονικής κοινότητας το ακριβές σημείο, όπου τα οστά ή η τέφρα του υπέρλαμπρου άνδρα της Αθήνας. Μαζί με κτερίσματα, ταφικά αγγεία και όστρακα, μέσα σε σαρκοφάγο ανάλογη του Μεγάλου Νεκρού, ξέρουμε που βρίσκονται θαμμένα. Η «Αμφίπολη της Αθήνας» είναι χαρτογραφημένη από την εποχή του περιηγητή Παυσανία μέχρι την εποχή του βασιλιά Γεωργίου Α΄ Όπου η θέση αυτή επιλέχθηκε για την υποδοχή και την παράδοση των κλειδιών της πόλης στο νεαρό βασιλιά κατά την άφιξή του στην Ελλάδα στις 30 Οκτωβρίου 1863, λόγω της σπουδαιότητάς της που απορρέει από τους Τάφους των Επιφανών Ανδρών που έχουν ταφεί εδώ. Και δεν έχει άλλο όνομα παρά «Νεκροταφείο της Αγίας Τριάδας». Στην Κοιλάδα των Τάφων, του Κεραμικού. Γνωστό στην αρχαιότητα ως: ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΗΜΑ

 

Πριν ξεδιπλώσω την έρευνα και αποκαλύψω με όνομα και αριθμό τον Τάφο του Περικλή, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο, σχετικά με την ατολμία, σκοπιμότητα ή και συγκάλυψη του θέματος. Πράγμα που εκτός από προφανές είναι και διαλαλούμενο, τόσο από την τοπική κοινωνία του Κεραμικού – Μεταξουργείου, που μέσω τοπικών οργανώσεων από επαγγελματίες και κατοίκους ζητείται να ανασκαφεί και αναδειχθεί. Όσο και από τον Ανώτατο Πολιτειακό Άρχοντα, τον τότε ΠΔ Κάρολο Παπούλια, που το 2010 σε επίσκεψη του, στην περιοχή ενημερώθηκε και υποσχέθηκε την συνδρομή του για την ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Χωρίς μέχρι σήμερα να μην έχει γίνει σχεδόν τίποτα, από τη Γ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

 

Και γεννάται εύλογα το ερώτημα: Ποιος δεν θέλει την αποκάλυψη του Τάφου του Περικλή; Ποιος δεν επιθυμεί την σύνδεση του σύγχρονου Έλληνα, με τους Αρχαίους του προγόνους; Ποιος εμποδίζει, κωλυσιεργεί, υπεκφεύγει να φέρει στο φως, το σπουδαιότατο εύρημα που θα τονώσει το ηθικό των Ελλήνων; Ποιος μας πολεμάει, ως έθνος παρότι κατοικούμε εδώ σε αυτό το πέτρινο ακρωτήρι – όπως λέει ο ποιητής, αδιάλειπτα πάνω από 3.000 χρόνια και ομιλούμε ακόμη, την ίδια αρχαία γλώσσα με τον Περικλή; Γιατί το οικιστικό σύνολο που καταπλακώνει τον Τάφο του Περικλή καθώς και τους παρακείμενους, όπως του Κίμωνος, του Θρασυβούλου, του Κλεισθένους, του Αρμοδίου, του Αριστογείτονος κ.ά. δεν απομακρύνεται εν μια νυκτί και με φαστ τρακ διαδικασίες;

 

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΗΜΑ αποτελεί το δημόσιο νεκροταφείο, το νεκροταφείο δηλαδή δημόσιων, επιφανών ανδρών του 5ου προ Χριστού αιώνα και χωροθετείται στα αριστερά και δεξιά μιας λεωφόρου πλάτους 40 μ. και μήκους 1.100 μ. που ξεκινούσε από το Δίπυλο, τη σημαντικότερη είσοδο της Αρχαίας Αθήνας, και κατέληγε στην Ακαδημία του Πλάτωνα.

 

Στην Αθήνα σήμερα, το Δημόσιο Σήμα χωροθετείται κάτω και μεταξύ των οδών Πλαταιών και Σαλαμίνος στον Κεραμεικό που ξεκινούν από τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο της περιοχής και καταλήγουν στις γραμμές του τρένου, ενώ συνεχίζοντας προς την Ακαδημία Πλάτωνος τοποθετείται κάτω από την οδό Μοναστηρίου. Με τον Τάφο του Περικλή να βρίσκεται σε βάθος μέχρι και εννέα μέτρα, στα θεμέλια της Εκκλησίας της Αγίας Τριάδος, πάνω στην οδό Πειραιώς, στο 87 Β΄ και απέναντι από την οδό Σαλαμίνος.

 

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός οτι μανιωδώς οι Χριστιανοί, έχτισαν πάνω από κάθε μνημείο και ιερό που αναφερόταν στην Εθνική θρησκεία των Ελλήνων, κάποιον Χριστιανικό Ναό. Όπως έγινε στον Τάφο του Περικλή. Ούτε αποτελεί έκπληξη πως η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, αυτή η καταθλιπτική χονδροειδέστατη εκκλησιά, που εγκαινιάστηκε το 1955 συγχέεται με σχέδια του Αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ για μια άλλη ομώνυμη Εκκλησία Αγίας Τριάδος, στην περιοχή. Παρότι λίγο πιο εκεί, βρίσκονται αυτά τα ίδια σχέδια του Τσίλερ εφαρμοσμένα σε Ναό που φέρει την ονομασία: Άγιος Γεώργιος Τροπαιοφόρος. H έκπληξη είναι άλλη και δεν αφορά την φρενίτιδα παλαιών και νέων Εκκλησιών. Βυζαντινών και μεσαιωνικών που γκρεμίστηκαν, νεώτερων και σπουδαίων που κατασκευάστηκαν, στον τόπο αυτό.

 

Η έκπληξη έρχεται ξαφνικά και ακαριαία, όταν ο επισκέπτης της ιστορίας αποφασίσει να περπατήσει πάνω στα Ιερά αυτά χώματα. Να περιηγηθεί, όπως εγώ σήμερα και να καταγράψει στοιχεία για τον Τάφο του Περικλή. Γιατί ο μέσος και ανυποψίαστος Έλληνας θα διαπιστώσει πως την δόξα των Επιφανών Ανδρών του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ, στον Κεραμικό την έχουν προ πολλού κλέψει. Πάνω από τον Περικλή και όλους τους σπουδαίους πολιτικούς, στρατηγούς, ρήτορες, πολεμιστές (πλην των Μαραθωνομάχων που βρίσκονται στον Τύμβο του Μαραθώνα), κάθονται δύο πολιτικοί νεοέλληνες. Που κατοικούν νοητά, στην επιφάνεια, σε μικρά νεοκλασικά παλάτια, ενώ οι ένδοξοι αρχαίοι παραμένουν θαμμένοι μέσα στις λάσπες και τα αργιλώδη ιζήματα, που διαμόρφωσε ανά τους αιώνες ο Ηριδανός, στην κοιλάδα του Κεραμικού.

 

Πρόκεται για τα κτίρια, ανατολικά και νότια της Αγίας Τριάδας, όπου ο Τάφος του Περικλή. Εκεί που στεγάζονται τα Ιδρύματα:

Πνευματικό Ίδρυμα Γεωργίου Παπανδρέου Στη συμβολή των οδών: Σαλαμίνος και Πειραιώς.

Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης Γωνία: Σαλαμίνος και Ψαρομιλήγκου.

 

Nα συνομιλούν με την ιστορία και τα δύο, ως πνευματικού φορείς των φυσικών προσώπων, που εμπεριέχουν. Ανταγωνιστές και αντίπαλοι στη ζωή και τον θάνατο. Και διεκδικητές για την υστεροφημία τους, της μοναδικότητας του χώρου του Κεραμικού που ως «Δίπυλον» προσφέρει και μια άλλη μεταφυσική πύλη, προς την αιωνιότητα. Αδιαφορώντας για τον Μεγάλο Νεκρό που παραμένει από κάτω τους, αφού αυτοί και μόνον αυτοί θα τιμώνται από τους Έλληνες, ως Μεγάλοι. Παρόντες σκοπίμως εδώ, μέσα από τα τεκμήρια των έργων τους, στο ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΗΜΑ

 

 

 

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΧΤΥΠΑ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΧΤΥΠΑ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

« Τον καιρό της πανδημίας, όπου Μουσεία και Αρχαιολογικοί χώροι είναι κλειστοί, δεν παύουν να υπάρχουν τόποι ιστορικής μνήμης (και τεκμηρίωσης), Και τόποι προσκυνηματικοί, λόγω του ιστορικού βάρους ή του ιστορικού τους περιεχομένου. Που μπορούμε να πάμε, να συλλογιστούμε, να προσευχηθούμε και να προσκυνήσουμε. Γιατί ότι έχει σχέση με το 1821 είναι «Τα Άγια των Αγίων», του Έθνους μας. Είναι η πεμπτουσία της σημερινής μας ύπαρξης ως κράτος και υπόστασης στον κόσμο, ως έθνος. Ότι έχει ρίζες στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, είναι αιώνια πηγή ζωής. Είναι άσβεστη φωτιά ιερή. Και εμείς πρέπει να λαχταράμε να πιούμε νερό από αυτή την καθάρια πηγή και να ανάβουμε την πνευματική μας λαμπάδα, από την φλόγα την άκτιστη».

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Σήμερα, βρέθηκα πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο. Στον Ι. Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, της οδού Στησιχόρου. Την εκκλησία που από το 1859 κρατάει μέσα της ένα καλά φυλαγμένο μυστικό. Ένα πολύτιμο κειμήλιο της απαρχής της Ελληνικής Επανάστασης. Την ταριχευμένη καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη (1792-1828). Του Αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας. Και Αρχηγού του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, των Ελλήνων (22 Φεβρουαρίου 1821).

 

Εδώ, σε ασημένια λήκυθο, φυλάσσεται η καρδιά του Αλέξανδρου και σε μια άλλη, η καρδιά του αδελφού του Γεωργίου Υψηλάντη. Από το 1843 όπου η καρδιά ήρθε στην Ελλάδα, αρχικά στον Μητροπολιτικό Ι. Ναό Αγίας Ειρήνης. Και μετέπειτα, με την φροντίδα της αδελφής τους Μαρίας Υψηλάντη Μουρούζη, στην εδώ εκκλησία. Αν και το έθιμο αυτό δεν συνάδει με τη ορθόδοξη παράδοση, για λόγους ύψιστου συμβολισμού, η Ελληνική Πολιτεία, έχει αποδώσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής.

 

Ο Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, της οδού Στησιχόρου, πίσω από το Προεδρικό Μέγαρο και μια ανάσα από την Τουρκική Πρεσβεία, είναι ένας προσκυνηματικός τόπος, για όποιον ακόμη, ασπάζεται τα ιδανικά της Ελληνικής Επανάστασης του 1821Που αξίζει να γνωρίζουμε, πως δεν τελείωσε ποτέ! Αθάνατος ο «Τελευταίος Πρίγκιπας» Αλέξανδρος Υψηλάντης!

 

 

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 1821 ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

 Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 1821 ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

   

20 Μαρτίου 2021 / 200 Χρόνια Αγώνα Ανεξαρτησίας.

 

«Η συνοικία της Πλάκας και γενικά όλη η περιοχή βόρεια και ανατολικά της «Άορνης Πέτρας», του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως, είναι ο τόπος που καταφεύγω, μόνος ή με παρέα, να συλλογιστώ, να ερευνήσω και διδαχθώ. Σήμερα,  λόγω της ιδιαιτερότητας της ημέρας, αποφάσισα να περιδιαβώ την «Επαναστατική Αθήνα». Να σταθώ δηλαδή έξω από μνημεία και να μπώ (εάν αυτό είναι εφικτό) σε όσα από αυτά, συνδέονται με το 1821 Την Εθνική Εορτή, που θα γιορτάσουμε σε λίγες ημέρες και που ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας, στην Αθήνα, είναι λίγο ή πολύ, άγνωστος».

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Αρχικά κατηφόρισα την οδό Μητροπόλεως. Την παλαιά οδό Πλούτωνος. Πρώτη στάση, Η «Αγία Δύναμη». Ένα μεσαιωνικό εκκλησάκι θεμελιωμένο πάνω σε αρχαίο τόπο. Τις «Πύλες Διοχάρους», του Θεμιστόκλειου Τείχους. Παλαιό Μετόχι, της Ι. Μονής Πεντέλης, που επικοινωνεί υπόγεια, με γύρω χώρους. Μεταξύ των οποίων, και το σπίτι του πυροτεχνίτη: Μαστρο – Παυλή Αλέξη του Μπαρουξή (πατέρα του Σπυρίδωνα Παυλίδη, που δημιούργησε το 1841 το «Γλυκισματοποιείον Παυλίδου»). Ο Μαστρο – Παυλής διέθετε μπαρουτόμυλο (Στη συμβολή των οδών: Αιόλου και Βύσσης) και κατασκεύαζε φυσέκια για λογαριασμό των Οθωμανών και για την άμυνα του Τουρκικού Κάστρου, της Ακρόπολης. Ένα μέρος όμως από τα πυρομαχικά, μέσω του υπογείου του σπιτιού του και της σήραγγας κάτω από την «Αγία Δύναμη», μετέφερε η κυρά - Μανώλαινα, η Μαρία Μπινιάρη, στους Έλληνες Αγωνιστές. Κάτω από άπλυτα ρούχα, που πήγαινε δήθεν να πλύνει στον Ιλισό. Στο ποτάμι έφταναν αγωγιάτες με μουλάρια, τα παρελάμβαναν και τελικά κατέληγαν στο Μενίδι, στα χέρια των επαναστατών της Αθήνας.

 

Επόμενος σταθμός, ο Μητροπολιτικός Ναός «Ο Ευαγγελισμός Της Θεοτόκου». Η Μητρόπολη Αθηνών χτίστηκε στην Πλάκα γιατί η Πανεπιστημίου θεωρήθηκε τότε, ερημική περιοχή. Χρειάστηκαν 20 χρόνια μέχρι να αποπερατωθεί (από το 1842 έως το 1862) Είναι απροσδιορίστου ρυθμού, μιας και για την αποπεράτωση χρειάστηκαν τρεις διαδοχικοί αρχιτέκτονες (ένας Δανός, ένας Έλληνας και ένας Γάλλος), εν μέσω οικονομικών προβλημάτων και τεραστίων αποκλίσεων από τον κάθε προϋπολογισμό. Ότι είναι μαρμάρινο γλυπτό, στο εσωτερικό, είναι του γλύπτη Γεωργίου Φιτάλη. Εκτός την μαρμάρινη λάρνακα, όπου φυλάσσεται το σκήνωμα του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' και που είναι έργο του γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς, στις 10 Απριλίου 1821 παρότι μαζί με τους Συνοδικούς Αρχιερείς εξέδωσε δύο Αφορισμούς κατά των Επαναστατών. Παρόλα αυτά, ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ελλαδική Εκκλησία, εκατό χρόνια μετά.

 

Στο ύψος του Καθεδρικού Ναού Αθηνών, έστριψα αριστερά και στάθηκα στον «Άγιο Ελευθέριο». Την εκκλησία του 12ου αιώνα που ονομάστηκε έτσι λόγω της Απελευθέρωσης της Ελλάδας, από τον Τουρκικό ζυγό. Άλλες ονομασίες του είναι: «Παναγία Γοργοεπήκοος» και «Άγιος Σώζον». Κοιμητηριακός Ναός που στη δύνη της ιστορίας, έγινε αποθήκη αρχαιοτήτων, δημόσια βιβλιοθήκη και παρεκκλήσι της παρακείμενης Μητρόπολης. Ο «Αγ. Ελευθέριος» είναι δομημένος, με αρχαίες μαρμάρινες επιγραφές και ανάγλυφες πλάκες, διαφόρων εποχών. Ένα υπαίθριο μουσείο τέχνης, με χαρακτηριστικό το εικονογραφημένο ημερολόγιο του αρχαίου ελληνικού κόσμου, στην ζωοφόρο, στην πρόσοψη του Ναού. Είναι θεμελιωμένος πάνω σε αρχαίο Ναό αφιερωμένο στην Ειλείθυια, την αρχαία θεότητα που προστάτευε τις εγκυμονούσες.

 

Ακολούθως μεταφέρθηκα στον «Σωτηράκη», τον μικρό Ι. Ναό Του Σωτήρος, κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως στη συμβολή τον οδών Θεωρίας και Κλεψύδρας. Μια βυζαντινή μικρή εκκλησία, για την οποία η μόνη γνωστή ιστορία είναι πως την 4η Ιουνίου του 1825 ετάφη μυστικά στο δάπεδό της ο δολοφονημένος Οδυσσέας Ανδρούτσος. Σε μια κόγχη νότια του Ναού, στο «Παρεκκλήσι της Αίας Παρασκευής», όπου υπάρχει αρχαία κρύπτη, αναπαύθηκε το ηρωικό σώμα του Αρχιστράτηγου της Ρούμελης. Για οκτώ χρόνια φέρεται η κρύπτη του «Σωτηράκη» να αποτέλεσε το κιβούρι, του Εθνικού μας Ήρωα. Όπως είναι γνωστό, τα οστά του Ανδρούτσου παρέμειναν επί 40 χρόνια στα αζήτητα στον Ι. Ναό Αγίων Ασωμάτων, στο Θησείο. Μέχρι το 1865 όπου έγινε η επίσημη ταφή τους στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

 

Στην συνέχεια επισκέφτηκα την Αυτοκρατορική Εκκλησία του «Αγίου Νικολάου Ραγκαβά». Ενός ιδιωτικού καταρχάς Ι. Ναού, της Αθηναϊκής οικογένειας των Ραγκαβάδων. Με πιο επιφανές μέλος της οικογενείας αυτής, τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Ραγκαβά τον Α΄ (811 – 813 μ.Χ.). Στην εκκλησία αυτή τοποθετήθηκε η πρώτη καμπάνα, μετά την Απελευθέρωση της Ελλάδος, από τους Οθωμανούς. Η καμπάνα ήταν κατασκευασμένη στην Ιταλία και επί Τουρκοκρατίας φυλασσόταν σε ειδική κρύπτη καθώς η χρήση καμπανών είχε απαγορευτεί, με διάταγμα του σουλτάνου. Το 1833 όταν τα Τουρκικά στρατεύματα αποχώρησαν και παρέδωσαν το Φρούριο της Ακρόπολης στους Αθηναίους, η καμπάνα σήμανε δυνατά. Ήταν μια ιστορική στιγμή. Και είναι μια ιστορική καμπάνα!

 

Κινούμενος πάνω στον αρχαιότερο δρόμο που αδιάλειπτα χρησιμοποιείται ανά τους αιώνες, την οδό Τριπόδων, βρέθηκα κοντά στην Αγία Αικατερίνη. Ι. Ναό του 11ου αιώνα, χτισμένο πάνω σε παλαιοχριστιανική βασιλική που θεμελιώθηκε, σε αρχαίο Ναό της Θεάς Αρτέμιδος. Παλαιό Μετόχι της Ι. Μονής Αγίας Αικατερίνης, του Σινά, που αρχικά ήταν αφιερωμένη στους Αγίους Θεοδώρους. Η εκκλησία αυτή συνδέεται άρρηκτα με το 1821 μιας και στους εξέχοντες, τακτικά εκκλησιαζομένους ενορίτες της, υπήρξε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης. Ο οποίος διέμενε στη γωνία των οδών Μακρυγιάννη και Διάκου.

 

Και τελικά κατηφορησα προς την Κάτω Πλάκα και την οδό Αιόλου. Όπου η τελευταία μου στάση, ίσως δε και ο προορισμός. Η «Παλαιά Μητρόπολη των Αθηνών». Ο Ι. Ναός όπου γιορτάστηκε η ενηλικίωση, του βασιλιά Όθωνα, όπου τιμήθηκε η πρώτη επέτειος, της 25ης Μαρτίου 1821 και όπου τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία, του «Γέρου του Μοριά» Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Χτισμένη από δομικά υλικά 70 γκρεμισμένων βυζαντινών εκκλησιών η Αγία Ειρήνη, έγινε ο Καθεδρικός Ναός της Αθήνας το 1838 και μέχρι το 1862 Τα μαρμάρινα γλυπτά των Τήνιων αδελφών Φιτάλη, τα φατνώματα (κενά που σχηματίζονται καθώς διασταυρώνονται τα δοκάρια στην οροφή) που ήταν η αφορμή για να ανακηρύξει το κράτος την Αγία Ειρήνη διατηρητέο μνημείο, το 1972, αλλά και σωζόμενοι βασιλικοί θρόνοι του Όθωνα και της Αμαλίας, είναι οι λόγοι που θαυμάσαμε αυτή την εκκλησία.

 

Το «οδοιπορικό στα χρόνια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας», όπως αυτός διαδραματίστηκε στην περιοχή των Αθηνών, έλαβε τέλος. Αναρίθμητα μνημεία για λόγους οικονομίας του κειμένου, θα αναγκαστώ να παραλείψω. Χώρους εμβληματικούς, όπως το σπίτι του Χατζή Χαλίλ Εφέντη, ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει «φετφά» για τη θανάτωση 3.000 Αθηναίων. Αλλά και χώρους επιβλητικούς όπως η οικία Μπενιζέλων, ένα τυπικό «κονάκι» της κοινωνικής ελίτ, της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα είναι βέβαιο: Η Αθήνα του 1821 είναι εδώ. Είναι εκεί έξω, δίπλα σε ανυποψίαστους χώρους. Πίσω από πολυσύχναστους δρόμους. Υπαρκτή και ανακαινισμένη έως τα χρόνια μας, καρτερεί τον επισκέπτη – περιηγητή να του αφηγηθεί την υπέροχη ιστορία της. Να του εξιστορήσει το μοναδικό της αφήγημα, αυτό μιας κοινωνίας που άφησε την βολή της, πριν διακόσια χρόνια και αγωνίστηκε για Ελευθερία και Ανεξαρτησία.