ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ - «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ

 

ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ - «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ 

«Στο προστατευόμενο από την UNESCO, βασιλομονάστηρο  του Οσίου Λουκά, ένα αναθηματικό μνημείο για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς, με έφεραν σήμερα τα βήματα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Σε ένα από τα σπουδαιότερα βυζαντινά μνημεία, στην Ελλάδα, του 11ου αιώνα ( που χτίστηκε κάτω από την ακρόπολη του Αρχαίου Στείριου), επονομαζόμενη Αγιά Σοφιά της Ρούμελης, εδώ που το 1821 ξεκίνησε ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας - στη Στερεά Ελλάδα.

Σε υψόμετρο 450μ. από τη θάλασσα του Κορινθιακού, στις παρυφές του Ελικώνα, 165 χλμ. από την Αθήνα, 32 χλμ. από την Λιβαδειά και 35 χλμ. από τους Δελφούς.

Εκπληρώνοντας παράλληλα και το θρησκευτικό καθήκον, να προσκυνήσω τον τάφο του Οσίου Λουκά του Στειριώτη, που γεννήθηκε στους Δελφούς, μόνασε κυνηγημένος από τους επιδρομείς της εποχής του 9^ου αιώνα και αγίασε όντας μαζί προφήτης».  

                                                              Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

Εδώ που η ιστορία κρατιέται ολοζώντανη και μπορείς ακόμη να την αφουγκραστείς,  σαν αεράκι που κατεβαίνει από τις δυτικές – πρόσφατα καμένες πλαγιές, του όρους του Ελικώνα. Για χρόνια βυζαντινά, όπου επιδρομείς Βούλγαροι του Τσάρου Σαμουήλ, λεηλατούσαν την Φωκίδα, όπου είναι χτισμένο το Μοναστήρι του Οσίου Λουκά, από τον ίδιο τον μοναχό Λουκά Στειριώτη (896-953), ο οποίος έζησε στην περιοχή από το 946 έως το θάνατό του. Πάνω σε Ακρόπολη αρχαία, όπου αρχιτεκτονικά μέλη μαρτυρούν και την παρουσία αρχαίου ναού. Για εποχές δοξασμένες, όπου καταφρονεμένοι  Έλληνες με αρχηγό τον θρυλικό και Άγιο Θανάση Διάκο, ύψωναν το μπαϊράκι της Επανάστασης, υπό τις ευλογίες του επιστήθιου φίλου του Διάκου, Επισκόπου των Σαλώνων Ησαΐα Παπαστάθη. Ενός ακόμη «υπό αναμονή Αγίου», της Εκκλησίας μας.

Και έρχεται ο χρόνος όπου μέσα σου αποκαλύπτεται το μέρος, η τριλογία των χριστιανικών ναών. Της Παναγίας, όπου προηγείται χρονολογικά από αυτή του μεγαλοπρεπούς Οσίου Λουκά και της Αγίας Βαρβάρας που ως κρύπτη είναι ο παλαιότερος ιερός τόπος εδώ. Ο τόπος ταφής του Οσίου. Και όπου σήμερα, αναπαύεται στην κρύπτη του, ακριβώς κάτω από τον σολέα, του καθολικού του Ναού. Επαναπατρισμένος το 1986 από την Ιταλία, όπου Λατίνοι ιερωμένοι τον 13^ο αιώνα, τον είχαν αρπάξει, με την αποχώρηση τους, από την περιοχή της Φωκίδας. Αρνούμενος πεισματικά να αποκαλύψει τα μυστικά του, για το εάν είναι πράγματι ο Όσιος με το όνομα Λουκάς (του οποίου δεύτερο κεφάλι υπάρχει στο Άγιο Όρος) ή ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς – όπως πίστευε για 600 χρόνια η Λατινική Εκκλησία.

Για να θαμπωθείς από την μεγαλοπρέπεια του καθολικού της Μονής, του Ναού του Οσίου Λουκά, με τα θαυμάσια μωσαϊκά και τις ψηφίδες και το μαρμάρινο τέμπλο που βέβηλα χέρια απέσπασαν τη νύχτα της 24^ης Μαρτίου 1980 τέσσερις μεγάλες εικόνες, τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας. Του Μιχαήλ Δαμασκηνού (μετά το 1571), δασκάλου του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. Εικόνες: του Χριστού, της Θεοτόκου, του Προδρόμου και του Οσίου Λουκά, που όπως γνωρίζουμε, μόνασε από τους πρώτους και έτυχε να βρεθεί στην Παναγία την Αθηνιώτισσα (στον Παρθενώνα στην Ακρόπολη), στην Μονή Αστερίου στον Υμηττό και αλλού.

Μιας εκκλησίας του 11ου αιώνα, μοναδικής για την Ελλάδα, που μαζί με την Παντάνασσα του Μιστρά και το Καθολικό της Μονής του Δαφνίου, θεωρούνται τα τελειότερα βυζαντινά μνημεία στον Ελλαδικό χώρο. Με κτήτορες - σύμφωνα με την παράδοση  τρεις αυτοκράτορες του Βυζαντίου: Τον Ρωμανό Β΄, τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο Θ΄ τον Μονομάχο. Μιας και ο Όσιος Λουκάς είχε προφητεύσει το 941 ότι: «Ρωμανός Κρήτην χειρούται» Ότι  Ρωμανός  θα ελευθερώσει δηλαδή την Κρήτη (από τους Σαρακηνούς). Κι όταν ρωτήθηκε αν επρόκειτο για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Α’, που βασίλευε την εποχή εκείνη, απάντησε «ουχ ούτος άλλ’ έτερος».  Έτσι αργότερα ο Ρωμανός Β’, θέλησε να ανεγείρει έναν μεγαλοπρεπή ναό από ευγνωμοσύνη στον Όσιο για την απελευθέρωση της Κρήτης (961), που είχε προφητεύσει είκοσι χρόνια νωρίτερα.

 

Η αποκαλούμενη Αγιά-Σοφιά της Ρούμελης εορτάζει στις 7 Φεβρουαρίου (πανηγύρι την ημέρα της εορτής του Οσίου), στις 3 Μαΐου (ανακομιδή ιερού λειψάνου και επέτειος εγκαινίων του Καθολικού), την Κυριακή των Προπατόρων (επανακομιδή του ιερού λειψάνου) και το Δεκαπενταύγουστο (πανηγύρι του Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Επίσης εορτάζει την 26 Μαρτίου ημέρα κήρυξης του Αγώνα της Ανεξαρτησίας των Ελλήνων κατά των Τούρκων, στην Στερεά Ελλάδα.

 

ΒΙΛΛΑ ΛΕΒΙΔΗ - ΑΦΗΜΕΝΗ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

ΒΙΛΛΑ ΛΕΒΙΔΗ - ΑΦΗΜΕΝΗ ΣΤΗ ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

«Στην μυστηριακή βίλα με τα 70 δωμάτια, στον Λόφο Λεβίδη, στην Παλλήνη, με έφερε η σωματική άσκηση (sms No 6). Στον τόπο που όλοι γνωρίσαμε μέσα από τις Ελληνικές ταινίες, της δεκαετίας του '60 Στην εξερεύνηση του ακινήτου Λεβίδη, που σήμερα έχει πουληθεί αντί 6.000.000 Ευρώ, σε Κυπριακή Εταιρεία.

Ξεκινήσαμε ανορθόδοξα, με έναν καλό φίλο από την περιοχή, τoν Δημήτρη. Μπαίνοντας από ένα κενό στην περίφραξη, προκειμένου να ιχνηλατήσουμε όλο τον λόφο, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει η χαρακτηριστική βίλα. Κατασκευασμένη από τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Σακελλάριο την δεκαετία του '30».

 

Θεόδωρος Γκούμας.

 

 

 

Ο Δημήτριος Λεβίδης ήταν Αυλάρχης των Ανακτόρων του Τατοΐου και ιδιοκτήτης της όλης έκτασης των 80 στρεμμάτων, δηλαδή όλου του λόφου που είναι κατάφυτος από πεύκα, αποτελώντας ένα μοναδικό πάρκο, μέσα στο αστικό τοπίο της Παλλήνης.

Γύρω από την βίλα, τότε υπήρχαν υπέροχοι κήποι, αρδευτικά έργα. Λιμνούλες, εκκλησάκια και γενικά τοιχοποιίες, βαθμίδες και δρομάκια που επόπτευε και φρουρούσε με αστυνομική δύναμη ο υπενωμοτάρχης Θεόδωρος Κάργας.

 

Ο Λεβίδης πέθανε το 1963 και η χήρα αντιμετωπίζοντας οικονομικό πρόβλημα με την συντήρηση της βίλας, μιας και η πολιτική κατάσταση δεν ευνοούσε τους παρακείμενους του Παλατιού, άρχισε να μισθώνει το ακίνητο σε κινηματογραφικές εταιρίες, της εποχής.

Εδώ έχουν γυριστεί οι ταινίες, «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης», «Ο μάγκας με το τρίκυκλο», «Εραστές του ονείρου», «Το λεβεντόπαιδο», «Πονηρό θηλυκό κατεργάρα γυναίκα», «Το παίζω και πολύ άνδρας» κ.α.

 

Ανεβαίνοντας το ύψωμα, βρήκαμε το εξωκλήσι του Άι Γιώργη, μάλλον δηλαδή, μιας και τίποτα δεν έχει απομείνει να αποδεικνύει ότι αυτός είναι ο ιερός χώρος, προς ανάμνηση του πατέρα του Δ. Λεβίδη, που γιόρταζε κάθε χρόνο στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου και άνοιγε τις πόρτες του να δεχθεί κόσμο από όλα τα Μεσόγεια, που κατέφταναν στον Λόφο Λεβίδη.

Σήμερα, όπως μου είπε ο φίλος μου Δημήτρης, τόσο το εκκλησάκι όσο και η βίλα είναι άνδρο σατανιστών. Εδώ έδρασε και η συμμορία σατανιστών της Παλλήνης. Εδώ βρίσκονται παντού σατανιστικά σύμβολα και τις νύχτες όλος ο χώρος παραδίδεται σε τελετές μαύρης μαγείας. 

 

Στην δε, πισίνα έξω από την βίλα, βρέθηκε νεκρή κοπέλα κατά το παρελθόν.

Οι ταινίες όμως κάποτε σταμάτησαν και ο μοναδικός κληρονόμος Γεώργιος Λεβίδης πουλάει την βίλα το 1990 Παραμονή υπογραφής των συμβολαίων καίγεται το μεγαλύτερο τμήμα της βίλας από «άγνωστη αιτία». Ακολουθεί εγκατάλειψη, ερείπωση και βανδαλισμός του χώρου. Γλυπτά, ορθομαρμαρώσεις, φουρούσια, σκάλες, τζάκια και άλλα αρχιτεκτονικά στοιχεία της βίλας, αποξηλώνονται.

 

Είχε προηγηθεί η κλοπή οτιδήποτε κινητού αντικειμένου ή είδους, που βρισκόταν στα 70 δωμάτια, με τα δεκάδες τζάκια, τις πολλές κρύπτες στα υπόγεια αλλά και τα γκαράζ, όπου μάρτυρες από την περιοχή, είχαν μετρήσει εκτός των άλλων και τρεις Rolls Royce.

Πράγματι, όπου μπήκαμε και ότι είδαμε σήμερα, αποτελεί ένα φάντασμα της Βίλας Λεβίδη. Παντού η φθορά του χρόνου και η καταστροφή των ανθρώπων, μετέτρεψαν το πολιτισμικό αυτό μνημείο, σε πολύ επικίνδυνο μέρος για τους δεκάδες νεαρούς επισκέπτες, που με έκπληξη βρήκαμε εκεί.

 

Νέους και νέες, με καφέδες και μπύρες, με κατοικίδια ή ποδήλατα, που περιδιάβαιναν απορημένοι τον χώρο, αναζητώντας μια σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν. Μια διέξοδο με ταυτότητα ποιότητας που μόνο η ιστορία, το μουσείο και ο πολιτισμός μπορεί να χαρίσει.

Τέλος, θαυμάσαμε τον σωζόμενο Οθωμανικό πύργο, που ο αρχιτέκτονας είχε ευφυώς συνδέσει με την βίλα, με δύο καμάρες, που στήριζαν ένα υπόστεγο, στην κεντρική είσοδο. Τον πύργο που προϋπήρχε, απ ότι φαίνεται, όλων, στην κορυφή του λόφου, επί τουρκοκρατίας. Ως πιθανή οχύρωση του Τούρκου γαιοκτήμονα, της περιοχής. Που μπορεί να διατηρούσε εκεί αγροικία.

 

Και τελειώνοντας την όμορφη αυτή βόλτα-σπάζοντας τα δεσμά της καραντίνας, στο χωροχρόνο του Λόφου Λεβίδη, αφού ρίξαμε μια τελευταία ματιά προς την Ραφήνα και το τοπίο της Αττικής γης, που αποθεώνεται στα Μεσόγεια, κατηφορίσαμε προς την Λεωφόρο Μαραθώνος. Τα αμπέλια πλέον έδωσαν την θέση τους στους δρόμους και οι ελαιώνες, στα κτίρια. Η βοή των διερχόμενων αυτοκινήτων μας επανέφερε στο τώρα. Και πήραμε εποχούμενοι τον δρόμο για το σπίτι, πριν αρχίσει η απαγόρευση της κυκλοφορίας.